Patron

Powrócił do Lwowa i kontynuował pracę w aptece Mikolasha. Wraz z nim i jego drugim asystentem prowadzili badania nad ropą naftową, ale po pewnym czasie ich zwierzchnik się z tego wycofał. Oni jednak kontynuowali badania i na przełomie 1852-1853 roku otrzymali naftę. Samo odkrycie pozostałoby tylko ciekawostką gdyby nie Łukasiewicz, który już bez pomocy Jana Zeha próbował wykorzystać ją do oświetlenia. Dzień 31 lipca 1853 roku jest datą początku przemysłu naftowego, kiedy to przy współpracy aptekarzy Mikolasha, Zeha, Łukasiewicza oświetlono lampami naftowymi szpital powszechny we Lwowie. Łukasiewicz także zajął się pokazaniem nafty światu. Wysyłał jej próbki do wielu miast Europy m.in. Wiednia, Paryża.

Łukasiewicz postanowił całkowicie poświęcić się swemu wynalazkowi. W 1853 roku przeniósł się do Gorlic w pobliże terenów roponośnych. Nie rozstawał się z aptekarstwem, ponieważ dochody z nafty były wciąż jeszcze małe. Wydzierżawił aptekę w Gorlicach. Wynalazek swój ciągle udoskonalał. Pierwszą prowizoryczną destylarnią nafty stała się izba w aptece.

Za jego przykładem powstało w Gorlickiem wiele małych prymitywnych destylarnii. Mając skromne dochody Łukasiewicz starał się o posadę kasjera miejskiego, której jednak nie otrzymał wskutek przeszłości politycznej. W 1857r. ożenił się ze swoja siostrzenicą Honoratą ze Stacherskich.

W roku 1858 przeniósł się do Jasła, gdzie w roku 1857 otrzymał korzystniejszą dzierżawę apteki. Jeszcze 2 lata wcześniej, bo w 1856r. założył we wsi Ulaszowice, w pobliżu Jasła, pierwszą na ziemiach polskich destylarnię ropy naftowej. Druga destylarnia powstała w Klęczanach koło Nowego Sącza. Po spaleniu destylarnia w Ulaszowicach, Łukasiewicz przeniósł się do Polanki koło Krosna, gdzie w roku 1861 założył trzecią z kolei destylarnię ropy. Ropę do tej destylarni otrzymywał z Bóbrki, gdzie już od 1854r. istniały ręcznie kopane studnie, powstałe z jego inicjatywy. Świadczy o tym napis na wzniesionym na pamiątkę obelisku: „Dla utrwalenia pamięci założonej kopalni oleju skalnego w Bóbrce, rok 1854”.

W tym czasie Łukasiewicz zawarł znajomość z właścicielem Bóbrki Karolem Klobassą, a także z Tytusem Trzecieskim, z którymi następnie w 1854r. zawarł spółkę dla eksploatacji ropy w Bóbrce. Tytułem udziału Klobassa ofiarował swoje tereny w Bóbrce, zaś Łukasiewicz wniósł zamiast kapitału własną pracę. Ta krośnieńska niepisana spółka, opierająca się na całkowitym wzajemnym zaufaniu, była pierwszym na świecie towarzystwem naftowym; Łukasiewicz był jej pełnomocnikiem i dyrektorem. W maju 1854r. Łukasiewicz wziął udział w wystawie Gospodarczo- Rolniczej w Jaśle, na której zademonstrował „olej skalny”, kamfinę, olej do maszyn, maź na wozy, asfalt i gudrinę, otrzymał wówczas dyplom pochwalny.

Z powodu trudności w dostawach ropy z Bóbrki do destylacji w Polance, po spaleniu się jej Łukasiewicz wybudował większą i lepiej urządzoną fabrykę w Chorkówce; była ona na małą skalę pierwowzorem przyszłych fabryk-kolosów. Łukasiewicz osiedlił się w Chorkówce, gdzie przebywał do końca życia.

Głównym zainteresowaniem Łukasiewicza była przeróbka ropy, ale zajmował się również żywo techniką kopalnianą. Dzięki jego inicjatywie i poparciu przeprowadzono w Bóbrce w 1862 roku pierwsze wiercenie ręczne za pomocą noży wolnospadowych. Jest to historyczna data w polskim wiertnictwie, data wprowadzenia wiercenia w miejsce kopania. Kierownika kopalni A. Jabłońskiego wysłał na swój koszt do Pensylwanii na praktykę.

W 1866r. Łukasiewicz został wybrany posłem do Sejmu Galicyjskiego. Jesienią 1877r. urządził wraz z Klobassą atrakcyjny pawilon na lwowskiej wystawie. Z jego inicjatywy uchwalono w 1879r. założenie w Gorlicach Krajowego Towarzystwa Naftowego, którego był prezesem.

Łukasiewicz był wielkim społecznikiem i filantropem. Udzielał zapomóg i zasiłków chłopom, zakładał bursy, ochronki, budował drogi i mosty. Był bardzo aktywnym członkiem Rady Powiatowej w Krośnie. W jego domu znajdowali schronienie emigranci i byli uczestnicy powstania styczniowego, których jako gorący patriota wydatnie wspomagał swoimi funduszami. Ta wielka i bezprzykładna aktywność i działalność we wszystkich dziedzinach ówczesnego życia gospodarczego i społecznego zjednała mu powszechną sympatię oraz miłość ludu, który nazywał Łukasiewicza swoim ojcem. Wyrazem tego była w 1878r. uroczystość 25 rocznicy jego pracy w przemyśle naftowym, podczas której wręczono mu album, pamiątkowy z dedykacją i fotografiami uczestników uroczystości oraz złoty medal z jego popiersiem i odpowiednim napisem.

Ciężka i niezmordowana praca wpływała ujemnie na wątłe siły Łukasiewicza. Dnia 31 grudnia 1881r. zachorował na zapalenie płuc i 7 stycznia 1882 roku zmarł w Chorkówce. Pogrzeb wielkiego wynalazcy i organizatora był prawdziwą manifestacją ówczesnego społeczeństwa galicyjskiego.

Niebawem zapomniano o tym zasłużonym twórcy przemysłu naftowego. Dopiero po 50 blisko latach, bo w 1928r. utworzono Komitet uczczenia pamięci Łukasiewicza, który z dobrowolnych składek ufundował w Krośnie pomnik dłuta artysty prof. Raszki. Przedstawia on postać Łukasiewicza odlaną z brązu na cokole z granitu wołyńskiego. Pomnik ten odsłonięto w 1932r. Najbardziej trwałą pamiątką o Ignacym Łukasiewiczu jest założenie w Bobrówce Muzeum Skansenowskie. Oprócz obelisku z historycznym napisem i pierwszej kopanki „Franek”, znajdują się tam na znacznej powierzchni różne wiertnice do wiercenia udarowego i obrotowego, kierat pompowy i kiwaki pompowe, windy przenośne oraz kotłownia zbudowana przez Łukasiewicza w 1867r.